Lieve vrienden, familie en kennissen,

Allereerst wil ik jullie enorm bedanken voor jullie donaties aan de Hersenstichting en de geweldige steun voor mijn marathon. Elke donatie komt goed terecht en draagt bij aan de prachtige missie: “gezonde hersenen voor iedereen.” Het is werkelijk overweldigend om te zien hoeveel mensen hebben gedoneerd, inclusief een groot aantal anonieme donaties – aan hen ook mijn oprechte dank! Ik had nooit durven dromen dat er zo'n immens bedrag zou worden ingezameld, en dat is allemaal dankzij jullie. Dus, nogmaals, dank jullie wel!

Graag neem ik jullie mee in mijn voorbereiding voor de grote dag, terwijl ik ook terugblik op het afgelopen jaar.

Spoiler: het is een zeer lang(dradig) verhaal, dus voel je vrij om door te scrollen naar het einde!

Voorbereiding

Ik begon mijn training met een streng schema: vier keer per week hardlopen. De eerste weken hield ik me daar netjes aan, maar na verloop van tijd merkte ik dat het niet altijd haalbaar was.

De trainingsdagen kwamen vaak niet lekker uit en daarom schakelde ik over op run for fun. Wanneer ik er zin in had, ging ik ervoor zonder mezelf te veel te willen pushen. Ik wilde het plezier niet verliezen, maar ik bleef de kilometers wel opschroeven en progressie maken. Soms rende ik met lood in mijn schoenen, andere keren leek ik te vliegen.

Als je zelf geen lange afstanden hebt gerend is het lastig uit te leggen hoe zoiets voelt, maar een runners high is echt een ding. Dat gevoel giert dan met volle toeren door je lijf en je voelt je on top of the world. Het begint vaak met een diepe, ritmische ademhaling die moeiteloos lijkt te gaan. De vermoeidheid die je voelde, verdwijnt ineens en maakt plaats voor een lichte, bijna gewichtloze sensatie. Je voelt een vloed van endorfines door je lichaam stromen, alsof je in een soort roes verkeert. Je hebt geen besef van tijd, je voelt je volledig in het moment, en het lijkt alsof je nog uren door zou kunnen gaan zonder ooit te stoppen. En door dat gevoel wist ik: een marathon moet ik ook wel kunnen!

Ongemakken

Het is niet altijd rozengeur en maneschijn. Lange afstanden brengen ook hun ongemakken met zich mee. De eerste paar echt lange runs had ik enorme pijn aan m’n voetzolen, waardoor ik telkens met zakjes ijs onder m’n voeten nog een kwartier na de run lag te kermen. Ik kon niet normaal meer lopen. En dan in de douche erachter komen dat de striemen op je lijf staan van je kleding die is gaan schuren. En dan heb ik nog niet gesproken over de blaren. Mijn hele voeten en tenen vol met blaren, dat ik zelfs sokken kocht met tenen eraan. Niks hielp. Na de marathon zal ik snel een bezoekje brengen aan de pedicure. Dat is een ding dat zeker is.

Avonturen onderweg

Ook het uitstippelen van routes was niet altijd eenvoudig. Soms was mijn run al 2 km voor ons huis klaar en wilde ik geen minuut langer lopen, dus belde mama om me met de auto op te komen pikken. Bij één van die momenten was ik naast de weg gaan liggen en stopten er wel drie auto's om te vragen of ik oké was.

Tijdens mijn eerste 30 km run belandde ik op de snelweg waar ik zo van in paniek raakte dat ik mama belde die vervolgens natuurlijk niks voor me kon doen dus rende ik gewoon een stuk over de snelweg met toeterende vrachtwagens. Bijzondere ervaring.

Mijn langste run was 34 km en toen fietste papa achter me aan met een houten bips als gevolg. Toen ik het niet meer zag zitten zei papa “ja bellie dit is wat het is, gewoon blijven rennen en probeer te genieten”. Genieten? Genieten? Dit is afzien!!

De Laatste Dagen

De laatste 2 weken waren bedoeld om het rustig aan te doen. Ik liep nog een paar kortere afstanden – 14 km, 10 km, en 5 km – tot ik in de laatste week ziek werd met een keelontsteking. Ziek in bed liggen een week voor de marathon was niet bepaald hoe ik het voor ogen had. Er zijn flink wat tranen gevloeid, maar deze verdomde keelontsteking zal mij niet tegenhouden om deze marathon te rennen. Ik moest en zou dit doen. Met liters honingthee, Citrosan, gember, en keelsnoepjes voel ik me weer beter. Het is niet de ideale voorbereiding, maar ik vertrouw op mijn lichaam en op al het harde werk van de afgelopen maanden. Mentaal ben ik er helemaal klaar voor.

Reflectie

Het is nu een jaar geleden dat ik mijn hersenschudding opliep. Het was een jaar vol uitdagingen en veranderingen. Soms voelde het alsof ik stil stond, of zelfs achteruitging, maar als ik daar even goed over nadenk weet ik dat dat helemaal niet zo is. Ik heb ontzettend veel geleerd, over mezelf, de wereld en de waarde van mijn liefdevolle omgeving. De rijkdom die ik nu voel, zit in de groei die ik heb doorgemaakt, in de fijne verbindingen en in het overwinnen van obstakels. De bovenbuurman zei heel mooi: “met iedere stap vooruit laat je steeds iets los”. Deze marathon voelt als de afsluiting van een heel proces, en ik ga hem vol vertrouwen tegemoet.

Race Day

Morgen om 10:10 gaan Tim en ik samen van start. We rennen samen en gaan samen de finish over. Wil je mij volgen? Download dan de Berlijn Marathon app en voeg mij toe via "tracking" met nummer 65621.

Het wordt bikkelen, maar dat kunnen wij als familie Jansen.

Nogmaals, heel erg bedankt voor jullie steun.

Heel veel liefs,

Isabelle