15 oktober 2013. ’s Avonds na een vergadering rijd ik naar huis. Dichte mist. Ik voel me raar, duizelig. Ik heb mezelf al op mijn wang geslagen, blijf er nou eens bij! Ik kan me maar niet concentreren, lijk telkens weg te zakken, maar ik haal het. Als ik uit de auto stap, val ik bijna om. Ik kruip de trap op en ga met mijn kleren nog aan in bed liggen. Paniek, wat is er aan de hand? Ik word ziek. Steeds zieker. Zie alles dubbel. Ik ben 6 maanden zwanger van ons tweede kindje.

Ik blijk een hersenvliesontsteking te hebben. Het is een virus. Geen behandeling mogelijk. Alleen pijnstillers. Ik slaap zoveel mogelijk en lig wakker met mijn ogen dicht. Alle prikkels zijn teveel. Mijn hoofd doet zo’n pijn.

Uiteindelijk wint mijn lijf het van het virus. Maar ik herstel niet. Ik blijf moe, lig het grootste deel van de dag op bed. Raak van alles overprikkeld en heb heel veel hoofdpijn.

De diagnose: hersenletsel.

De boodschap: “deal with it”.

Dit kan niet waar zijn.

Onze zoon wordt gezond geboren. Wat een geluk! Maar ons leven staat op zijn kop. Een gezin met een peuter en een baby en ik ben uitgeschakeld. Niets is meer vanzelfsprekend. Buiten wandelen? Lekker rustig zou je zeggen, maar ik moet een zonnebril op tegen het daglicht. Verkeersgeluiden komen keihard binnen. Vogels fluiten veel te hard en ook nog door elkaar, het is gekmakend. Ik raak van alles overprikkeld, hoofdpijn, terug naar bed.

Check de video hierboven van Giel Beelen waarin hij wordt overprikkeld, mooi experiment!

Ik ben nu 6 jaar verder. Een lange tocht langs artsen, revalidatie, het alternatieve circuit. Hulp in huis, alles geprobeerd. Het gaat steeds een beetje beter. Thuis gaat het inmiddels best goed. Ik draai mee in ons gezinsleven. Ik werk een paar uur per week en ik sport weer. Dat kan, als ik maar genoeg rust neem. En zo af en toe ga ik heerlijk over de schreef en geniet ik vol van het leven. Dankbaar dat ik dat nu kan!

10 jaar geleden liep ik de 10 km bij de Tilburg Ten Miles. Gezond, fit, 10 jaar jonger. 1 september 2019 wil ik dat opnieuw doen. Een grote uitdaging. Met deze actie wil ik aandacht vragen voor NAH (Niet-Aangeboren Hersenletsel). Ik wil laten zien dat het beter kan gaan. En zo hopelijk anderen met NAH wat hoop geven.

Maar mijn grootste wens is dat er effectieve behandelmethoden worden gevonden voor NAH. Zodat de boodschap niet langer is: “deal with it”. En daarom loop ik voor De Hersenstichting.

Ik heb ervaren hoe het is als je leven van de een op de andere dag anders is. En hoe belangrijk je hersenen zijn! En het erge is, het kan iedereen overkomen. Ook jou.

Dus doe mee! Doneer voor De Hersenstichting. En help mij mentaal de finishstreep over straks.