We zijn hard aan het trainen voor de Peterloop, hoe wel allemaal individueel, voelt het al als samen. Wat een mooi hoe iedereen zich inzet bij alle voorbereidingen en wat fantastisch hoeveel geld we al hebben binnengehaald. En ontroerend hoe de aanloop naar deze loop al zoveel herinneringen op roept.

Als ik hardloop, denk ik vaak aan mijn vader, en de afgelopen weken al helemaal. Ik heb tijdens het lopen rust in mijn hoofd om terug te gaan naar de fijne, liefdevolle momenten die ik met hem heb gehad. Als ik door het bos loop, denk ik aan Wilhelminaoord. Waar hij heeft gewerkt en ik in de schoolvakanties vaak mee mocht. Ik denk ook aan de zondag wandelingen in het bos, die vooraf nooit leuk leken, maar achteraf toch best wel. Het zoeken naar beukennootjes, naar sporen van dieren en het zingen van liedjes. De vele grapjes die we samen konden maken en het eindeloze veel voorlezen uit Annie mg Schmidt en Thea Beckman.

En ook heel vaak denk ik even niets, maar voel ik zijn warmte en liefde.

Het voelt fijn om deze periode veel met mijn vader bezig te zijn en over hem te vertellen. Het voelt fijn dat we voor de estafetterun zo’n mooi team bij elkaar hebben gevonden die allemaal mee willen lopen/fietsen/rijden. Het wordt bijzonder, dat kan niet anders.