Hakke hakke puf puf
Hakke hakke puf puf
Daar stond ik dan vanochtend, op een klein stationnetje, want als eindpunt van het Nederlands spoornetwerk is het station van Enschede niet echt groot. Ik heb sinds mijn NAH al een keer met de trein gereisd en moet zeggen dat dat een behoorlijke opgave was, maar het is goed gekomen en ik heb mezelf een beetje overwonnen.
Vandaag voelt toch een beetje anders. Mijn zoon is morgen jarig en hij heeft gevraagd of ik dat vandaag bij hem wil komen vieren. Van Enschede naar Schagen dus vandaag. Dat is een behoorlijke reis van 3,5 uur heen en later op de dag 3,5 uur terug. Ik weet dat dit een aanslag op mijn hoofd is en ik de komende 3 dagen niets zal kunnen doen, maar ik doe het met alle liefde.
Ik heb mij gisteren goed voorbereid en samen met Nick eten en drinken voor onderweg gehaald. Mijn treinkaartje heb ik vorige week al gekocht, want dan had ik vroegboekkorting. Wat kan er dan nog fout gaan ?
Tja, wat kon er fout gaan..... Het is behoorlijk druk in de trein en alle coupes zitten behoorlijk vol. Toch probeer ik een plekje te vinden waar het iets rustiger lijkt en probeer mij af te sluiten met oordopjes met muziek. Ik probeer in mijn bubbel te komen, maar merk dat het lastig gaat. Na ongeveer een half uur komt de conductrice. Ik open mijn app en zie dat mijn gekochte kaartje er niet meer in staat. Vreemd, maar geen probleem, want ik heb natuurlijk keurig de aankoop mail bewaard en kan hem opnieuw downloaden. Zij scant mijn kaartje en vertelt mij dat deze op 24 januari staat.
Complete paniek maakt zich meester over mij en ik heb echt geen idee wat ik nu moet doen. Rationeel denken lukt totaal niet meer en ik barst in tranen uit. Ze vraagt of het gaat en wat er is. Ik probeer uit te leggen dat ik zeker weet dat ik de datum goed heb besteld en dat ik hersenletsel heb en niet weet wat ik moet en begin nog harder te huilen. Ik ben compleet in paniek.
Ze probeert mij gerust te stellen en neemt mij mee naar de eerste klas, waar het heel rustig is. Ik mag gaan zitten en ze geeft mij alle tijd om op adem te komen. Als ik weer een beetje terug ben in de normale wereld, leg ik alles uit. Ik kan haar vertellen waarom ik zo reageerde en dat dat is wat mijn NAH met mij doet.
Daarbij weet ik 200% zeker dat ik het kaartje op de goede datum heb besteld.
Ik krijg van haar een kaartje waarmee ik vandaag kan reizen en door de poortjes kan. Ze praat nog even met mij en probeert mij gerust te stellen. "Na regen komt zonneschijn"zegt ze mij nog als ze weer verder gaat. Ik voel me zo stom, zo leeg, zo moe. En dan is het pas 09:45 en moet ik nog heel ver. Gelukkig heb ik nog een behoorlijke tijd om dit van mij af te zetten en toch vrolijk op mijn zoon zijn verjaardag aan te komen.
Ik open mijn mail nog eens een keer en daar zie ik dat ik het inderdaad goed heb gedaan. Er is dus iets fout gegaan bij het downloaden of in het systeem van NS. Het lag dus echt niet aan mij. En ja hoor, daar zijn de tranen weer.
Ik snap nog steeds niet hoe ik zo compleet in paniek kan raken en dicht kan klappen. Ik kon altijd zo rationeel nadenken, snel schakelen in onverwachte situaties, oplossingsgericht handelen en anticiperen op situaties, maar dat is er helaas niet meer. Gelukkig zijn er mensen, zoals deze conductrice, die begrip hebben, die meevoelen en proberen je te begrijpen. Ik ben haar heel dankbaar.
Op Utrecht moet ik overstappen. Ik kijk of ik haar nog ergens zie. Heel in de verte zie ik haar wel staan, maar het is te ver om nog heen te lopen. Ze ziet me gelukkig wel en we zwaaien naar elkaar. Voor haar waarschijnlijk een doodnormale werkdag, voor mij een dag met een enorme uitdaging en strijd.
Zonder dat ze het weet is ze mijn held van de dag, nu al.
Daar stond ik dan vanochtend, op een klein stationnetje, want als eindpunt van het Nederlands spoornetwerk is het station van Enschede niet echt groot. Ik heb sinds mijn NAH al een keer met de trein gereisd en moet zeggen dat dat een behoorlijke opgave was, maar het is goed gekomen en ik heb mezelf een beetje overwonnen.
Vandaag voelt toch een beetje anders. Mijn zoon is morgen jarig en hij heeft gevraagd of ik dat vandaag bij hem wil komen vieren. Van Enschede naar Schagen dus vandaag. Dat is een behoorlijke reis van 3,5 uur heen en later op de dag 3,5 uur terug. Ik weet dat dit een aanslag op mijn hoofd is en ik de komende 3 dagen niets zal kunnen doen, maar ik doe het met alle liefde.
Ik heb mij gisteren goed voorbereid en samen met Nick eten en drinken voor onderweg gehaald. Mijn treinkaartje heb ik vorige week al gekocht, want dan had ik vroegboekkorting. Wat kan er dan nog fout gaan ?
Tja, wat kon er fout gaan..... Het is behoorlijk druk in de trein en alle coupes zitten behoorlijk vol. Toch probeer ik een plekje te vinden waar het iets rustiger lijkt en probeer mij af te sluiten met oordopjes met muziek. Ik probeer in mijn bubbel te komen, maar merk dat het lastig gaat. Na ongeveer een half uur komt de conductrice. Ik open mijn app en zie dat mijn gekochte kaartje er niet meer in staat. Vreemd, maar geen probleem, want ik heb natuurlijk keurig de aankoop mail bewaard en kan hem opnieuw downloaden. Zij scant mijn kaartje en vertelt mij dat deze op 24 januari staat.
Complete paniek maakt zich meester over mij en ik heb echt geen idee wat ik nu moet doen. Rationeel denken lukt totaal niet meer en ik barst in tranen uit. Ze vraagt of het gaat en wat er is. Ik probeer uit te leggen dat ik zeker weet dat ik de datum goed heb besteld en dat ik hersenletsel heb en niet weet wat ik moet en begin nog harder te huilen. Ik ben compleet in paniek.
Ze probeert mij gerust te stellen en neemt mij mee naar de eerste klas, waar het heel rustig is. Ik mag gaan zitten en ze geeft mij alle tijd om op adem te komen. Als ik weer een beetje terug ben in de normale wereld, leg ik alles uit. Ik kan haar vertellen waarom ik zo reageerde en dat dat is wat mijn NAH met mij doet.
Daarbij weet ik 200% zeker dat ik het kaartje op de goede datum heb besteld.
Ik krijg van haar een kaartje waarmee ik vandaag kan reizen en door de poortjes kan. Ze praat nog even met mij en probeert mij gerust te stellen. "Na regen komt zonneschijn"zegt ze mij nog als ze weer verder gaat. Ik voel me zo stom, zo leeg, zo moe. En dan is het pas 09:45 en moet ik nog heel ver. Gelukkig heb ik nog een behoorlijke tijd om dit van mij af te zetten en toch vrolijk op mijn zoon zijn verjaardag aan te komen.
Ik open mijn mail nog eens een keer en daar zie ik dat ik het inderdaad goed heb gedaan. Er is dus iets fout gegaan bij het downloaden of in het systeem van NS. Het lag dus echt niet aan mij. En ja hoor, daar zijn de tranen weer.
Ik snap nog steeds niet hoe ik zo compleet in paniek kan raken en dicht kan klappen. Ik kon altijd zo rationeel nadenken, snel schakelen in onverwachte situaties, oplossingsgericht handelen en anticiperen op situaties, maar dat is er helaas niet meer. Gelukkig zijn er mensen, zoals deze conductrice, die begrip hebben, die meevoelen en proberen je te begrijpen. Ik ben haar heel dankbaar.
Op Utrecht moet ik overstappen. Ik kijk of ik haar nog ergens zie. Heel in de verte zie ik haar wel staan, maar het is te ver om nog heen te lopen. Ze ziet me gelukkig wel en we zwaaien naar elkaar. Voor haar waarschijnlijk een doodnormale werkdag, voor mij een dag met een enorme uitdaging en strijd.
Zonder dat ze het weet is ze mijn held van de dag, nu al.
