Herfst
HERFST
Ik schreef het al eerder, het is niet alleen buiten herfst, maar ook in mijn hoofd.
De blaadjes moeten zich gewonnen geven en zich loslaten van de boom. En dat is precies wat ik moet doen. Me overgeven en loslaten waar ik me al die tijd aan vast klampte. Ik WILDE wel mijzelf weer zijn of worden, maar ik moet accepteren dat dat niet meer gaat. Ik moet dat idee loslaten en nu doorgaan met wat ik heb en wat ik wel kan.
Via de gemeente heb ik een belastbaarheidsonderzoek aangevraagd. Dat houdt in dat je aan het werk gezet wordt op een heel laagdrempelige manier en vanaf daar gaan ze dan kijken wat je aan kunt. Vol goede moed stapte ik hierin en ik zou wel even laten zien dat ik nog heel wat waard ben op de arbeidsmarkt. Oeps, dat viel even flink tegen. Het werk is erg eentonig en saai zonder uitdaging en toch merkte ik direct na dag 1 (van 3,5 uur) dat ik volledig kapot thuis kwam. Ik ben het tuinhuisje in gevlucht en heb mij de rest van de dag niet meer laten zien.
Ook de 2e keer, een week later verliep hetzelfde. Ik ben in gesprek gegaan met de leidinggevende daar en hij besloot om mij 1 maal per week, 3 uurtjes in te zetten en dan eens te zien hoe dat gaat. Ook gaan ze kijken of er werkzaamheden zijn met iets meer uitdaging.
Dit kwam allemaal wel hard aan, maar geeft mij ook wel een stukje besef. Het besef dat ik al die tijd sinds december, continu volledig over mijn grenzen ben gegaan, altijd dat stapje extra nog even zette en zelfs als ik mijn grenzen aangaf, was dat al ver voorbij mijn werkelijke grenzen.
Nu is de herfst echt begonnen en misschien voor mij HET moment om mij mee te laten voeren met de herfst. Niet meer krampachtig vasthouden aan wat was, maar loslaten en het nieuwe tegemoet. Langzaam naar beneden dwarrelen tot ik met beide voeten op de grond sta en van daaruit weer verder kijken. Richting de lente misschien, de tijd waarin alles weer opleeft, opleeft in zijn eigen tempo. Dat is wat ik ook moet doen.
Ik schreef het al eerder, het is niet alleen buiten herfst, maar ook in mijn hoofd.
De blaadjes moeten zich gewonnen geven en zich loslaten van de boom. En dat is precies wat ik moet doen. Me overgeven en loslaten waar ik me al die tijd aan vast klampte. Ik WILDE wel mijzelf weer zijn of worden, maar ik moet accepteren dat dat niet meer gaat. Ik moet dat idee loslaten en nu doorgaan met wat ik heb en wat ik wel kan.
Via de gemeente heb ik een belastbaarheidsonderzoek aangevraagd. Dat houdt in dat je aan het werk gezet wordt op een heel laagdrempelige manier en vanaf daar gaan ze dan kijken wat je aan kunt. Vol goede moed stapte ik hierin en ik zou wel even laten zien dat ik nog heel wat waard ben op de arbeidsmarkt. Oeps, dat viel even flink tegen. Het werk is erg eentonig en saai zonder uitdaging en toch merkte ik direct na dag 1 (van 3,5 uur) dat ik volledig kapot thuis kwam. Ik ben het tuinhuisje in gevlucht en heb mij de rest van de dag niet meer laten zien.
Ook de 2e keer, een week later verliep hetzelfde. Ik ben in gesprek gegaan met de leidinggevende daar en hij besloot om mij 1 maal per week, 3 uurtjes in te zetten en dan eens te zien hoe dat gaat. Ook gaan ze kijken of er werkzaamheden zijn met iets meer uitdaging.
Dit kwam allemaal wel hard aan, maar geeft mij ook wel een stukje besef. Het besef dat ik al die tijd sinds december, continu volledig over mijn grenzen ben gegaan, altijd dat stapje extra nog even zette en zelfs als ik mijn grenzen aangaf, was dat al ver voorbij mijn werkelijke grenzen.
Nu is de herfst echt begonnen en misschien voor mij HET moment om mij mee te laten voeren met de herfst. Niet meer krampachtig vasthouden aan wat was, maar loslaten en het nieuwe tegemoet. Langzaam naar beneden dwarrelen tot ik met beide voeten op de grond sta en van daaruit weer verder kijken. Richting de lente misschien, de tijd waarin alles weer opleeft, opleeft in zijn eigen tempo. Dat is wat ik ook moet doen.
