Toch nog een keer - Samen voor NAH, een nieuwe uitdaging
Wie had dat gedacht? Dat ik nog een keer op pad zou gaan voor een heel belangrijk goed doel.
Stiekem wist ik dat een paar dagen na het afronden van mijn uitdaging in Drenthe al.
Voor degenen die mij toen niet hebben gevolgd zal ik kort uitleggen waarom ik doe wat ik doe; In december 2022 heb ik hersenvocht lekkage opgelopen. Hoe? Dat weet niemand. Dit ging gepaard met immense hoofdpijnen. Ik ben opgenomen in het ziekenhuis en middels een bloodpatch (ze nemen bloed af en spuiten dat je ruggenmerg in) werd dit verholpen. Dat ging hartstikke goed, totdat... een paar dagen later de helse hoofdpijnen weer terug waren. Ik werd met spoed weer opgenomen en ze kwamen er maar niet achter wat ik had. De volgende dag was er meer bekend. Ik bleek als gevolg van de lekkage nu een hersenvliesontsteking te hebben. Gelukkig waren ze er op tijd bij en kon ik met een stuk minder klachten, een week later weer naar huis. Ik merkte echter dat mijn leven anders was, dat ik anders op dingen reageerde, dat ik heel snel moe was, dat ik dingen vergat en het aller heftigst waren de prikkels. Als ik op straat liep en er kwam onverwachts een auto voorbij, kon ik soms wel een paar minuten aan de grond genageld staan. Harde geluiden waren een hel en ik kon zelfs niet leuk meer met de kinderen omgaan. Ik heb Google erbij gepakt en kwam al snel op de pagina van de Hersenstichting. Een artikel over NAH deed bij mij alle bellen rinkelen. Dit heb ik!! Ik ben mij in gaan lezen en ontdekte steeds meer en kwam tot heel veel inzichten. Wat betreft het dagelijks leven heb ik samen met mijn man, Nick, heel erg veel dingen op kunnen lossen. Zo heb ik bijvoorbeeld een eigen plekje gecreëerd waar eerst onze schuur was. Ik kan mij daar heerlijk terugtrekken.
Maar ik wilde meer. Ik wilde mezelf bewijzen en mezelf tegenkomen. Ik kwam een foto tegen van een mooie uitkijktoren en ontdekte dat deze in Drenthe stond. Al zoekend naar wat meer informatie kwam ik het Drenthepad tegen. Een streekpad van 340 kilometer verspreid over 18 etappes. Nu wist ik het, dit zou mijn uitdaging worden. Ik besloot deze wandeling in 17 dagen achtereen te gaan lopen. Een backpack op, tent mee, slaapzak mee en gaan! Ik wilde hier graag iets aanhangen en wat zou nu beter passen voor mij dan de Hersenstichting. Ik heb in 17 dagen tijd heel veel mensen kunnen bereiken met al mijn dagverslagen en blogs. Mijn uitleg over NAH werd geweldig ontvangen en ik heb, als ik de PB's mag geloven, echt heel veel mensen kunnen helpen. De donaties schoten door het dak en na 17 dagen lopen stond de teller op 6.205 euro.
Dat was toen. Ik finishte op 18 juni en ging heerlijk naar huis. Mijn voeten waren kapot, mijn lijf was op, mijn hoofd zat vol ervaringen, ontmoetingen en emoties. Het was klaar, ik had mijn doel bereikt. Maar was dat wel zo ? Was mijn doel wel bereikt ? De dagen die kwamen bracht ik door in het zwembadje in de tuin, samen met Nick. Het voelde allemaal onwerkelijk en ook best leeg. Ik heb er heel lang over gedaan om weer iets te gaan ondernemen. In mijn achterhoofd spookte het al en Nick zag dat aan me. "Jij gaat nog een keer he ?" vroeg hij.
Ik beaamde het niet, maar ik ontkende ook niet. Heel diep van binnen wist ik het toen al.
De maanden verstreken en zo nu en dan had ik het er wel over met Nick. We keken zo nu en dan eens op pagina's over wandeltochten en lange afstands wandelingen en ondertussen ging het leven door. Een leven waarin ik merkte dat er nog steeds heel vaak onbegrip is voor NAH. Niet alleen bij mijzelf, maar uit verhalen, die ik nog steeds in mijn inbox krijg, merkte ik dat het best goed zou zijn als er meer aandacht, begrip en vooral ook erkenning zou zijn voor NAH.
Begin dit jaar heb ik de knoop doorgehakt. Ik ga nog 1 keer doen wat ik kan doen voor al mijn lotgenootjes. Ik kan lopen, ik kan goed op mezelf aangewezen zijn en ik kan door pijn heen lopen. En als ik daarmee mijn lotgenootjes kan helpen, dan ga ik daarvoor knallen.
Dit jaar leg ik de lat wat hoger op meerdere manieren.
Ik zal het Noaberpad van ruim 415 kilometer in 20 dagen achtereen gaan lopen. Geen rust dagen dus. Iedere dag 20-25 kilometer met mijn volgepropte backpack aan de wandel. Ik heb overwogen meer kilometers per dag te lopen, maar ik weet dat mijn hoofd dat niet aan gaat kunnen. Ik moet immers ook slaapplek zoeken, mijn tent opbouwen, mijn eten regelen en de ochtend erna alles weer afbreken en inpakken.
Qua afstand dus meer dan vorig jaar en langer onderweg. Ook zitten er langs de route minder campings, dus dat wordt ook een uitdaging. Daarbij gaat het pad grote delen door Duitsland en is mijn Duits niet optimaal. Met mijn NAH kan ik soms niet uit mijn woorden komen. Dat is in het Nederlands al lastig, maar dat zal in een andere taal nog lastiger zijn.
Waarom het Noaberpad ? Noaberschap is iets als er voor elkaar zijn, elkaar helpen, samen. En precies dat "samen", daar draait het om. De hersenstichting heeft de leus "Samen voor NAH" dus dat vond ik heel mooi op elkaar aansluiten.
De komende tijd zal ik wat blogs van vorig jaar ook hier neerzetten en zal ik ook weer nieuwe blogs schrijven. En dan, vanaf 27 mei ga ik er weer helemaal voor. Ik heb er enorm veel zin in en ik hoop dat jullie mij allemaal weer zo massaal zullen steunen als vorig jaar. Jullie hebben mij er enorm doorheen gesleept.
Ik doe dit niet alleen, maar met jullie samen. Samen voor NAH !!!
Stiekem wist ik dat een paar dagen na het afronden van mijn uitdaging in Drenthe al.
Voor degenen die mij toen niet hebben gevolgd zal ik kort uitleggen waarom ik doe wat ik doe; In december 2022 heb ik hersenvocht lekkage opgelopen. Hoe? Dat weet niemand. Dit ging gepaard met immense hoofdpijnen. Ik ben opgenomen in het ziekenhuis en middels een bloodpatch (ze nemen bloed af en spuiten dat je ruggenmerg in) werd dit verholpen. Dat ging hartstikke goed, totdat... een paar dagen later de helse hoofdpijnen weer terug waren. Ik werd met spoed weer opgenomen en ze kwamen er maar niet achter wat ik had. De volgende dag was er meer bekend. Ik bleek als gevolg van de lekkage nu een hersenvliesontsteking te hebben. Gelukkig waren ze er op tijd bij en kon ik met een stuk minder klachten, een week later weer naar huis. Ik merkte echter dat mijn leven anders was, dat ik anders op dingen reageerde, dat ik heel snel moe was, dat ik dingen vergat en het aller heftigst waren de prikkels. Als ik op straat liep en er kwam onverwachts een auto voorbij, kon ik soms wel een paar minuten aan de grond genageld staan. Harde geluiden waren een hel en ik kon zelfs niet leuk meer met de kinderen omgaan. Ik heb Google erbij gepakt en kwam al snel op de pagina van de Hersenstichting. Een artikel over NAH deed bij mij alle bellen rinkelen. Dit heb ik!! Ik ben mij in gaan lezen en ontdekte steeds meer en kwam tot heel veel inzichten. Wat betreft het dagelijks leven heb ik samen met mijn man, Nick, heel erg veel dingen op kunnen lossen. Zo heb ik bijvoorbeeld een eigen plekje gecreëerd waar eerst onze schuur was. Ik kan mij daar heerlijk terugtrekken.
Maar ik wilde meer. Ik wilde mezelf bewijzen en mezelf tegenkomen. Ik kwam een foto tegen van een mooie uitkijktoren en ontdekte dat deze in Drenthe stond. Al zoekend naar wat meer informatie kwam ik het Drenthepad tegen. Een streekpad van 340 kilometer verspreid over 18 etappes. Nu wist ik het, dit zou mijn uitdaging worden. Ik besloot deze wandeling in 17 dagen achtereen te gaan lopen. Een backpack op, tent mee, slaapzak mee en gaan! Ik wilde hier graag iets aanhangen en wat zou nu beter passen voor mij dan de Hersenstichting. Ik heb in 17 dagen tijd heel veel mensen kunnen bereiken met al mijn dagverslagen en blogs. Mijn uitleg over NAH werd geweldig ontvangen en ik heb, als ik de PB's mag geloven, echt heel veel mensen kunnen helpen. De donaties schoten door het dak en na 17 dagen lopen stond de teller op 6.205 euro.
Dat was toen. Ik finishte op 18 juni en ging heerlijk naar huis. Mijn voeten waren kapot, mijn lijf was op, mijn hoofd zat vol ervaringen, ontmoetingen en emoties. Het was klaar, ik had mijn doel bereikt. Maar was dat wel zo ? Was mijn doel wel bereikt ? De dagen die kwamen bracht ik door in het zwembadje in de tuin, samen met Nick. Het voelde allemaal onwerkelijk en ook best leeg. Ik heb er heel lang over gedaan om weer iets te gaan ondernemen. In mijn achterhoofd spookte het al en Nick zag dat aan me. "Jij gaat nog een keer he ?" vroeg hij.
Ik beaamde het niet, maar ik ontkende ook niet. Heel diep van binnen wist ik het toen al.
De maanden verstreken en zo nu en dan had ik het er wel over met Nick. We keken zo nu en dan eens op pagina's over wandeltochten en lange afstands wandelingen en ondertussen ging het leven door. Een leven waarin ik merkte dat er nog steeds heel vaak onbegrip is voor NAH. Niet alleen bij mijzelf, maar uit verhalen, die ik nog steeds in mijn inbox krijg, merkte ik dat het best goed zou zijn als er meer aandacht, begrip en vooral ook erkenning zou zijn voor NAH.
Begin dit jaar heb ik de knoop doorgehakt. Ik ga nog 1 keer doen wat ik kan doen voor al mijn lotgenootjes. Ik kan lopen, ik kan goed op mezelf aangewezen zijn en ik kan door pijn heen lopen. En als ik daarmee mijn lotgenootjes kan helpen, dan ga ik daarvoor knallen.
Dit jaar leg ik de lat wat hoger op meerdere manieren.
Ik zal het Noaberpad van ruim 415 kilometer in 20 dagen achtereen gaan lopen. Geen rust dagen dus. Iedere dag 20-25 kilometer met mijn volgepropte backpack aan de wandel. Ik heb overwogen meer kilometers per dag te lopen, maar ik weet dat mijn hoofd dat niet aan gaat kunnen. Ik moet immers ook slaapplek zoeken, mijn tent opbouwen, mijn eten regelen en de ochtend erna alles weer afbreken en inpakken.
Qua afstand dus meer dan vorig jaar en langer onderweg. Ook zitten er langs de route minder campings, dus dat wordt ook een uitdaging. Daarbij gaat het pad grote delen door Duitsland en is mijn Duits niet optimaal. Met mijn NAH kan ik soms niet uit mijn woorden komen. Dat is in het Nederlands al lastig, maar dat zal in een andere taal nog lastiger zijn.
Waarom het Noaberpad ? Noaberschap is iets als er voor elkaar zijn, elkaar helpen, samen. En precies dat "samen", daar draait het om. De hersenstichting heeft de leus "Samen voor NAH" dus dat vond ik heel mooi op elkaar aansluiten.
De komende tijd zal ik wat blogs van vorig jaar ook hier neerzetten en zal ik ook weer nieuwe blogs schrijven. En dan, vanaf 27 mei ga ik er weer helemaal voor. Ik heb er enorm veel zin in en ik hoop dat jullie mij allemaal weer zo massaal zullen steunen als vorig jaar. Jullie hebben mij er enorm doorheen gesleept.
Ik doe dit niet alleen, maar met jullie samen. Samen voor NAH !!!
