Op 5 september ben ik 1 jaar thuis en Nooit meer terug! Vorig jaar kwam ik na 20 weken opname weer thuis. Een jaar met ups en downs. Het deel van emoties in mijn brein was nog aangetast en ik was heel vlak de eerste paar maanden na thuiskomst. Toen deel emoties in brein hersteld was, kwamen de emoties. Ik kon geen foto of iets over mijn ongeluk zien of horen, tranen die bleven maar komen. Zelf de wekelijkse afspraak, het ritje naar mijn arts trok ik niet, dat deed me weer denken aan mijn meest verschrikkelijk periode uit mijn leven en die gun ik niemand. Mijn arts stelde reattach therapie voor om zo het ongeluk beter te kunnen verwerken. Eind maart hier mee begonnen en dat heeft me zo goed gedaan.

Inmiddels heb ik mijn draai gevonden en het gaat best goed maar ik moet wel mijn grenzen bewaken en dat is best lastig. Want het is per dag zo verschillend en voor een buitenstaander misschien niet te begrijpen. Nah genoeg, niets te zien.(Nah : niet aangeboren hersenletsel) Ze zien de altijd vrolijke drukke Colette, die werkt en sport maar er speelt zich in dat koppie nog genoeg af. Drukkend/naar gevoel in mijn hoofd , duizelig en dizzy, snel last van prikkelverwerking, daardoor ook sneller vermoeid. De grote wekelijkse boodschappen doe ik nog steeds niet, aaaah prikkels! Dat je het niet ziet, betekent niet dat het er niet is. Alleen de mensen die mij heel goed kennen, Daniel, onze boys, mijn ouders en mijn liefste vriendinnen/vrienden zien het als het niet goed gaat. Onze oudste knul werkt bij de supermarkt en ja ik heb het geprobeerd en hij ziet het meteen! Gaat het wel goed mama ? Ik zie het aan je.

Ik moet ook medicatie blijven slikken. Ik kwam van 23 pilletjes per dag bij thuiskomst, nu nog maar 5 ! Waar ik aldus mijn arts waarschijnlijk altijd aan zal blijven anders word ik ''te'' druk en gaan mijn gedachten alle kanten op. Iedere dag heb ik mijn rustmoment nodig. En iedere week heb ik nog revalidatie training/fysio . Conditioneel is er niet zoveel aan de hand, het trainen voor de marathon gaat heel goed en 11 maand na het ongeluk mocht ik uit de ziektewet . Mijn werk op sportschool Club the Chariot is zo leuk en gaat heel goed, krijg daar zoveel energie van en kom daar ook tot rust ook al is het daar druk. Ook moet ik zelf blijven sporten van mijn arts anders word ik depressief, want door te sporten komt er serotonine vrij en dat is wat mijn brein meer nodig heeft aldus mijn behandelend arts. Een van de 5 pilletjes gingen we afbouwen en die regelt de heropname serotonine dat ging niet goed. Sporten is een natuurlijk medicijn! Voel me daar zoveel beter door! Meer energie, veel fijner in mijn koppie en voor een beter geheugen. Korte termijn geheugen is nog wel eens lastig. Ik vertel wel eens het zelfde maar dat doen mensen met niet Nah ook wel eens. Op mijn werk vergeet ik niet veel, maar dat is je vakgebied zegt mijn arts, dat vergeet je niet! Sporten is sowieso goed voor algehele gezondheid. Goed voor iedereen !

Een jaar met mooie momenten die goed gingen maar ook minder goed en ik probeer daar zo goed mogelijk mee om te gaan. We gingen bv met vriendengroep naar een festival ,nee dat ging niet echt goed ondanks mijn zonnebril want de prikkels komen binnen via mijn ogen althans dat dacht ik. Iemand die daar werkte hoorde dat het niet goed ging en gaf me oordopjes ,en yes toen ging het beter. Na onze vakantie gingen we naar Dance Valley, ook vieren dat we 23 jaar samen zijn. Ik ontwijk het niet en probeer het gewoon en maak wel keuzes wat wel en wat niet. Oordopjes in ,zonnebril op en het ging heel goed! Wel ook wat rustige plekken op gezocht maar wat was het tof en hebben we genoten! Het was een eindje rijden dus eerst slapen en batterij opladen in de auto. Auto rijden is een ding. Zelf rijden gaat goed ,alle focus op de weg maar zodra ik er naast zit komen er te veel prikkels binnen,dus meestal achterin. Toen we op vakantie gingen was dat ook vreselijk en was ik blij dat we er waren! Dan is Kroatie een eind. Toen hielpen de oordopjes, zonnebril en ook nog een verzwaringsdeken niet. Ik ging toch want Daniel en de jongens waren er na zo'n rot jaar aan toe! Fijn met z'n viertjes. De eerst paar dagen moest ik bijkomen van de reis. De terug weg ging gelukkig beter, denk doordat dat ik goed uitgerust was en minder druk op de weg. En hoe toevallig was het dat we mensen tegen kwamen uit onze eigen woonplaats op de camping . Een lotgenoot, fijne gesprekken en zoveel herkenning 

Toen ik in het ziekenhuis lag en weer wat kon had ik elke dag mijn tas in gepakt want ik ging de triathlon doen, dat zat zo in mijn hoofd en Daniel kon elke dag weer mijn tas weer uit pakken. Toen ik weer thuis was dacht ik oke , dan word het niet de hele triathlon van Almere waar voor ik voor het ongeluk aan het trainen was, maar dan een halve triathlon toen nog niet wetende dat het borstcrawl zwemmen heel naar is in mijn hoofd en ik dizzy ,duizelig word en evenwicht/balans kwijt ben als ik het water uit kom. 1,5 week voor de start ,vol entousiasme schreef ik me toch in voor The Chariot traithlon in eigen dorp, een 1/8e triathlon waar de sportschool waar ik werk sponsor van is. Een 1/8e is maar 500 meter zwemmen moet lukken, fietsen(22 km)en lopen(5km) een eitje. S'nachts na inschrijven werd ik in paniek wakker met de gedachte dadelijk slaat of schopt iemand mij tegen mijn hoofd in kleine rivier met zoveel deelnemers. En massastart is wasmachine effect. Het word aanmoedigen dacht ik. 6 dagen voor de start appte een goede vriendin of ik met haar team het lopen wou doen! Want de loper van haar team was geblesseerd en ze wist dat ik niet mee ging doen. Daar zeg ik geen nee tegen, een damesteam hoe leuk. Ladies united! En het was meteen een goede trainingsprikkel maar ook voor prikkelverwerking ivm drukte. Zonnebril op en oordopje in en gaan! Het was een top dag, want 4 dagen voor de triathlon, ding dong, ging de bel. Het was iemand van de organisatie, ze haddden een vraag .Of ik het startschot wou doen? Hoe leuk en mooi is dat! 150 deelnemers in de Berkel en pang daar gingen ze, mooi om te zien en ze aan te moedigen De ladies uit mijn team deden het super, top team! Voor degene van de cijfers onze tijd 1u15 en ik heb heerlijk gelopen, 5 km in 22:47 min. De tijd is niet het belangrijkste maar plezier hebben en genieten. Dat hebben we zeker. Nu maar hopen dat het zwemmen nog beter word en zelf weer alle onderdelen kan doen. 

Door wat er allemaal gebeurd is sta ik nu iets anders in het leven. Wat voor een ander misschien heel gewoon is, ik sta nu overal meer bij stil en geniet van elke dag. Zoals Daniel werd 50, en ik 43, zo dankbaar dat we ouder mogen worden. Onze verjaardagen hebben we goed gevierd met onze dierbaren. Onze verjaardagen van vorig jaar weet ik niet meer.

Zonder Daniel, onze jongens ,mijn ouders en beste vriendinnen/vrienden had ik het niet gekund. Ondanks dat mijn leven nu iets anders is, ik mijn grenzen moet waken is het goed leefbaar met wat aanpassingen, wetende dat het heel anders had kunnen zijn...Dankbaar!

Carpe diem!

Liefs Colette